Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/201

 — Kochany Korkiewicz, ja w to uwierzyć nie mogę. Mów co chcesz, ale musiał być jeszcze jakiś motyw... interes.
 — A no, przyznaję szczerze: był.
 — Cóż takiego?
 — Suma na Kocimbrodzie.
 — Czy nie ta, o którą zapytywała listownie owa pani... jakże ją?... Federowa, Szulcowa...
 — Z Zawolskich Millerowa, panie mecenasie. Tak jest.
 — Aha, twoja żona jest Zawolska z domu.
 — Tak, panie mecenasie.
 — I cóż się z ową sumą stało?
 — Nie istnieje od dawna. Spadła z hypoteki przed laty dwudziestu pięciu.
 — Więc za czem kark kręciłeś?
 — Za wiatrem, panie mecenasie, za fikcyą.
 — I ty, stary wyga, taki doświadczony człowiek!
 — Ale! stary wyga... tuby się dziesięciu jeszcze starszych złapało! Naprzód, o tę sumę dobijali się żydzi, a przecież oni mają nos. Nie mogli tylko znaleźć tego Kociegobrodu.
 — A ty znalazłeś?