Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/180

 — Dlaczegóż wiec nie dowiedzieć się, jak postąpił ten dependent?!
 — To prawda... jak on postąpił?
 — Tak; ale on nikomu o tem nie wspomniał i z pewnością opowiadać nie będzie — rzekł siwowłosy Mendel Silberglanz. — Ja go znam: to człowiek skryty, on z nikim nie żyje, on z nikim nie gada, tylko patrzy w ziemię i myśli.
 — Ale głowa dobra.
 — Dobra, niema gadania. I właśnie dlatego jest ciekawa rzecz, jak on sobie poradził.
 Stojący na uboczu Szmul Stawidło zaczął się przepychać do środka z miną tajemniczą, z widoczną chęcią zakomunikowania zgromadzonym jakiejś nadzwyczajnej wiadomości.
 Icek Kamlot poznał go od pierwszego rzutu oka.
 — Cha, cha! — zawołał — czekajcie, uciszcie się! Wchodzi między nas człowiek, który już raz pokazał nam, co to jest mądrość pachciarska. Jeżeli nie myli mię pamięć, to jest Szmul, reb Szmul.
 — Pamięć was nie myli; jestem Szmul, jestem pachciarz z Łopiankowa... i jeżeli mię