Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/68

 — Ależ ja cię nie puszczę. Jeżeli wiesz cokolwiek, jeżeli masz jakie ślady, wskazówki...
 — Jakbyś wiedział że mam.
 — Więc daj mi je.
 — Zabawny z ciebie człowiek! Czy wyobrażasz sobie, że jestem tak głupi, żebym taką rzecz oddał za darmo, zwłaszcza teraz mrąc prawie z głodu?
 — Zapłacę ile żądasz.
 — Pomówimy o tem, kochany panie Marcinkowski, pomówimy porządnie.
 — Dobrze, mówmy.
 — Ale nie tutaj. Tu za dużo ludzi.
 — Więc gdzie?
 — U ciebie w hotelu, albo u mnie, to jest właściwie nie u mnie, tylko u szewca na poddaszu.
 — Wolę w hotelu.
 — Zgoda. Idziemy zatem, gdzież stoisz?
 — Na Dziekance.
 — To ślicznie. Zdaje mi się, że tam na dole dostanie kawy i ciasta. Każesz przynieść porcyę, bo po tym głupim obiadku, jestem jeszcze bardziej głodny niż przedtem. Zaostrzył mi się apetyt.
 — Wilk chyba jesteś?
 — Być może... podobno miałem wilkołaka w familii...