Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/63

 — Znalazłem...
 — Gdzież?
 — Aj, aż na Starem Mieście. Mieszka u szewca. Co ja się nalatałem! już nóg nie czuję. Na moje sumienie.
 — Numer?
 — Przepraszam pana, ja potrzebuję wpierw dostać rubla.
 — Nie wierzysz?
 — Co ja winien? teraz takie czasy. Brat bratu nie wierzy, a ja pana mam honor pierwszy raz w mojem życiu oglądać.
 — Mądryś ty, ale i ja nie głupi. Nie dam rubla, aż go zobaczę.
 — Ma pan recht, ja sam tak miarkowałem. Pan da rubla i ja go zaraz przyprowadzę, on jest na ulicy. Pan się boi? Za co się pan boi? Mnie tu wszyscy znają, gospodarz mnie też zna.
 — A nie łżesz?
 — Fe, co pan mówi? w naszym procederze też jest uczciwość...
 — Masz — rzekł Marcinkowski, dając żydowi podarty papierek.
 — Dziękuję, za minutkę pan go zobaczy.
 Z temi słowy żydek wybiegł, a za chwilę powrócił, prowadząc za sobą młodego człowieka w zniszczonym, wyszarzanym paltocie.
 — Czy ten sam? — zapytał żydek.
 — Ten — odrzekł pan Marcinkowski — dziękuję.
 — Polecam się łaskawej pamięci — rzekł żyd cofając się.
 Młody człowiek z drwiącym uśmiechem na ustach, patrzył na Marcinkowskiego.
 — Szanowny kolega — rzekł — raczył mnie szukać?
 — Kosztowało mnie to rubla.
 — Phi! nie wiedziałem, że aż tyle warta jest przyjemność oglądania mego oblicza. Żebym miał więcej takich amatorów, tobym się od jutra zaczął pokazywać za biletami, jak nieboszczka miss Pastrana.
 — Szukałem cię u adwokata, u którego pracowałeś dawniej, ale w tym domu już nie ma kancelaryi.
 — Czy szanowny kolega przyjeżdża z księżyca?
 — Cóż za głupie pytanie?
 — Nie bardzo. Wiesz przecież co się działo przez dwa lata, jakie wszędzie są zmiany.
 — Wiem, siadaj.
 — Niby do czego?
 — Jakto?
 — Bo jeżeli do piwa to nie. Jestem jeszcze na czczo i prawdopodobnie byłbym tak do wieczora, gdyby nie ów pan z prowincyi, o którym mówił żydek, że ma do mnie pilny i ważny interes.
 — Więc cóż?
 — A to, że ja mam zwyczaj przyjmować interesantów dopiero po obiedzie; ma się rozumiéć, o ile ci interesanci kupią mi obiad.
 — A jeżeli ja nie mam do tego skłonności?
 — W takim razie pożegnam pana... bywaj zdrów i niech ci się dobrze powodzi.
 — Czekaj.
 — Aha... wchodzimy na drogę komplanacyi, to dobrze.
 — Ile kosztuje obiad w tej norze?
 — Zapytaj o to tej pięknej blondynki. Możesz jej mówić po imieniu, zowie się Michalinka, znam ją jak zły grosz.