Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/21

 Młody człowiek spojrzał prosto w oczy mówiącej.
 — Łaskawa pani — rzekł — każdy człowiek ma marzenia swoje i zamiary, więc i ja mam je także. Jakie one są, do czego zmierzają, o tem wie tylko Bóg i kilku najbardziej zaufanych moich przyjaciół, że pani nie są one znane, to więcej niż pewno.
 Pani Kowalska przygryzła wargi.
 — Hm! — rzekła — skryty z pana człowiek, ale ludzie coś wiedzą, domyślają się może.
 — Wątpię.
 — Proszę pana — pytała dalej niezrażona inkwizytorka — czy to prawda, że hrabia z Polanowa ma jakieś wielkie zmartwienie, że siostra jego wyjeżdża za granicę, podobno na bardzo długo, a może i na zawsze.
 — Nic o tem nie wiem, proszę pani, nie byłem w kraju przez parę miesięcy, a przez ten czas mogło się Bóg wie co porobić.
 — Pan za granicą był?
 — Tak.
 — Lubi pan podróżować, jak widzę.
 — Dlaczego nie miałbym lubić? Podróże bywają niekiedy bardzo przyjemne i zajmujące.
 — Ale kosztowne bardzo.
 — To też, kto nie ma za co, ten nie podróżuje.
 — Chodźmy — rzekła pani Janowa — kiedy pan Alfons był łaskaw przyjąć zaproszenie, to śpieszmy.
 Panie wstały.
 Pan Alfons szedł obok Frani, panie o kilka kroków za nimi.
 — Uważała, pani droga — szepnęła pani Kowalska — jak się wykręcał i jak miną nadrabiał.
 — I ostatecznie nie powiedział nic.
 — Powie, droga pani, wszystko powie, wyśpiewa. Przy obiedzie wezmę ja się ostro do niego. Nie wykręci się sianem. Ah! moja pani, nie z takimi ja już miałam do czynienia!
 Alfons nie domyślając się, jakie plany snuła pani Kowalska, szedł obok Frani, śmiejąc się i rozmawiając wesoło.
 — Czy nie tęsknił pan podczas podróży do rodzinnych kątów? — pytała Frania.
 — Nie miałem czasu, proszę pani, zresztą wiedziałem, że niedługo powrócę.
 — Pocieszyć tych, którzy tęsknili po panu. Nieprawdaż?
 — A któż miał tęsknić? Niemam dotychczas ani kochającej żony, ani dziatek, ani narzeczonej, ani nikogo... nikogo.
 — Żarty.
 — Zapewniam panią, że prawda. Szczera prawda.
 — A jednak...
 — Co, pani?
 — Mówią, że był ktoś, kogo pański wyjazd zasmucił.
 — Tu? w mieście?
 — O nie, na wsi. Podobno jakaś bardzo piękna.
 — Królewna z bajki.
 — Istotnie coś w tym rodzaju. Mieszka w pałacu, niby w zamku zaklętym, błądzi samotna w cieniu wielkich drzew parkowych, wzdycha, płacze.
 — Po mnie?
 — A tak.
 — Z pewnością nie tak; powtarzam pani, że literalnie nie mam nikogo, chyba moja stara gospo-