Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/65

— 57 —

gdyż co chwila spoglądała na zegarek, jak gdyby oczekując na kogoś.
 Niedługo ukazała się w alei maleńka figurka podpisarza. Szedł on zamyślony, trzymając w ręku szklankę.
 Doszedłszy do ławki, na której siedziała panna Kornelia, ukłonił jej się i chciał pójść dalej — lecz ona zatrzymała go ruchem ręki.
 — Dzień dobry panu, — rzekła; — przepraszam że zatrzymuję, ale korzystając z pańskiej obecności, chciałabym o coś zapytać.
 — Zamieniam się w słuch, łaskawa pani, — odrzekł z ukłonem.
 — Owszem; ale zechciej pan usiąść przedewszystkiem, pytań będzie kilka.
 — Już siedzę... Czy nie podziwia pani, jak bez żadnego namysłu narażam się na niebezpieczeństwo?
 — Chciałabym wiedzieć co panu właściwie grozi? i jeżeli jest istotne niebezpieczeństwo; to ocalaj się pan czemprędzej! ratuj się!
 — Pani! jestem maleńkim mężczyzną, pozwól mi więc mieć choćby drobną dozę odwagi...
 — Ależ czego się pan masz lękać nareszcie?
 — Pozwól pani że to pozostanie moją tajemnicą...
 — Niech i tak będzie: ja bardzo szanuję cudze tajemnice. Mam do pana prośbę, panie Komorowski...
 — Rozkazuj pani...
 — Czy pan jesteś w blizkich stosunkach z domem naszego sędziego?
 — To zależy... blizkość stosunków można rozmaicie rozumieć. Jeżeli blizkim stosunkiem nazwie pani to, że bywam ta parę razy na miesiąc...
 — To mi najzupełniej wystarcza... Powiedz mi pan co o tym domu...