Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/34

— 26 —

 — Powiadam ci majorze, — mówił doktór wchodząc ze swym przyjacielem do parku, — że ten ostatni artykuł daje wiele do myślenia... w tem coś jest...
 — Głupstwo!
 — Ale pozwól-że...
 — Głupstwo jest!
 — Gorączka z ciebie, poczekaj, rozważ tylko te słowa: „burza, która przyjdzie ze wschodu“...
 — Fałsz!
 — Powtarzam ci „burza która przyjdzie...
 — Nawet kulawy pies ztamtąd nie przyjdzie!!
 — U ciebie, mój majorze, zaraz: pies! kot! nie umiesz porządnego dyskursu poprowadzić.
 — Nieprawda! umiem — ale jak jest o czem. Wschód! wschód! wielka rzecz — cóż kiedy ztamtąd dobrego wyszło? Nie tam patrz, mój szanowny chirurgu. Obróć się w przeciwną stronę — a uważaj co się tam dzieje. Co tam myślą?
 — To zgadnąć nietrudno...
 — Jakto?
 — Boć wiadomo że tam myślą tylko jakby nas oszukać.
 — Fałsz! — krzyknął zaperzony major, — fałsz! to są nasi najlepsi przyjaciele.
 — Tak, tak; to też wśród najlepszych przyjaciół psy zająca zjadły...
 Major nic nie odrzekł, tylko groźnie ruszał wąsami, co było u niego zwykle oznaką niezadowolenia i gniewu.
 — Cóż majorze, nie odpowiadasz?
 — Nie mam panu nic do odpowiadania; możemy nawet wcale nie rozmawiać z sobą. Żegnam pana doktora...
 Powiedziawszy to, ex-wojak przyspieszył kroku, tak że otyły doktór nie mógł za nim nadążyć.
 — Fajerwerk! wulkan! mente captus! — powtarzał do-