Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/222

— 214 —

 — Nie bój się Szulimku, co mówię nie bój! ciesz się... będzie wszystko inaczej niezadługo.
 — Kiedy będzie? powiedz pan kiedy to będzie?
 — Jak ja mój niezawodny eliksir wykończę... Wtenczas zrobię miliony, co mówię miliony! miliardy zrobię!
 — A potem?
 — A potem sacum pacum... i wyjeżdżamy do Ameryki!
 — Lepiej do London, panie aptykarzu, na moje sumienie lepiej... tam jest życie! ja jeszcze mam do tej pory pełną gębę angielskiego smaku!...
 — Eh! głupi jesteś ze swoim Londynem! Ciągle tylko Londyn i Londyn!
 — Ny — proszę wielmożnego pana aptykarza, może to być że ja jestem głupi — nie będę się sprzeczał... ale London! ha! ha! to mądre miasteczko... mnie sze zdaje co tam już dawno wymyślili lekarstwo do rośnięcia włosów...
 — Nieprawda!
 — Dlaczego nie? a gdzie wymyślili brzytwy? — w London; gdzie wymyślili angielską kitajkę? — też w London; — dlaczego lekarstwa na włosy nie mogli wymyślić?
 — Dla tego że ja wymyślę!
 — Niech pan wymyśli zdrów — życzę panu — z takiego interesu można zrobić wielkie pieniądze.
 — Pieniądze tak! co mówię pieniądze! majątek, miliardy!... ale słuchaj-no Szulim, zdaje mi się że słyszę trąbkę pocztową.
 Szulim nasłuchiwać zaczął.
 — Mnie sze też zdaje trochę.
 — Ktoby to mógł jechać?
 — Kto?! albo ja wiem... czy to mało teraz jeździ pocztą różne komisyów, delegacyów, akcyzów... ciągle uni jeżdżą.