Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/145

— 137 —

 — Nie — jest jeszcze w sali, rozmawia z mamą.
 — Wróć-że się moja Kornelciu i powiedz mu że mnie znowuż coś kolnęło. Spytaj się: co robić?
 Za chwilę aptekarzówna była już z powrotem.
 — Pan Alfred powiedział że jak się kto zaziębi, to go zwykle kole w piersiach, dopóki lekarstwa skutku nie zrobią.
 — Lekarstwa... lekarstwa! — szeptał jak gdyby do siebie półgłosem. — Jeżeli one wszystkim przynoszą taką ulgę jak mnie... to mogę śmiało powiedzieć że nieszczególnym towarem handluje nasza farmacya. Ach! Kornelciu, Kornelciu...
 — Co ojczulku?
 — Jak ty myślisz, czy on ciebie bardzo kocha, ten twój doktór?
 Dziewczyna zarumieniła się.
 — Sądzę że tak — szepnęła.
 — I spodziewasz się że będziesz z nim szczęśliwa?
 — Jestem tego prawie pewna.
 — To dobrze... co mówię dobrze! to doskonale! Mnie zdaje się również że Alfred jest dobry chłopak, że można z nim być otwartym...
 — Czy dotychczas było inaczej?
 — To jest właściwie... nie wiem jak ci powiedzieć, otwartość objawia się w rozmaitych formach. Aj!... wyobraź sobie że mnie znowuż coś kolnęło! Połóż-no mi rękę na czole, moja kochana.
 Panna Kornelia spełniła polecenia!
 — Szczególna rzecz, — mówił aptekarz, przymrużając oczy, — szczególna rzecz, jaką ty Kornelciu masz delikatną rękę... jak atłas... dalibóg jak atłas!... Trzymaj-no ją jeszcze na czole... może usnę...