Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/137

— 129 —

rzeczy; a mianowicie że w niedzielę spotkał nas w Saskim ogrodzie pan Michał, mecenas, dawny kolega ojczulka — i powiedział do cioci, że o obietnicy pamięta i że wyrobi ojczulkowi miejsce w jakimś banku; nazwał go nawet, ale ja do tych nazw nie mam pamięci... tak jakoś dziwnie powiedział...“
 — Ano, to winszuję panu sędziemu, — rzekł podpisarz.
 — Czego mi pan winszujesz obietnicy — czy dziecka?
 — Naturalnie że jednego i drugiego, a drugiego bardziej jeszcze niż obietnicy.
 — O! masz pan słuszność, panie Wincenty, dobre dziecko to skarb — to jedyna pociecha.
 — Z jaką ona pogodą przyjmuje wszystko...
 — Żywy portret matki... Nieboszczka miała zupełnie taki sam charakter. Zawsze uśmiechnięta, wesoła, w najcięższych chwilach życia dodawała mi energii, każdą gorycz umiała osłodzić... Z jej śmiercią poniosłem niepowetowaną stratę i gdyby nie dzieci, które mi zostawiła...
 Nie dokończył sędzia i zamyślił się smutnie.
 Mały człowieczek milczał — dopiero po dłuższej chwili odezwał się nieśmiało:
 — Panie sędzio...
 — Co, panie Wincenty?
 — W tych dniach spodziewam się przesyłki z Warszawy.
 — Cóż pan sprowadzasz?
 — Parę książek... niezbędnych dla mnie wobec tego co zamierzam...
 — Zkądże ci się wzięło, panie Wincenty, studyować książki na starość? nie przypuszczam albowiem żebyś sprowadzał sobie romanse, jedynie tylko dla czytania, dla przyjemnego przepędzenia czasu...
 — Eh, panie sędzio, czytać to ja zawsze lubiłem i do