Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/164

— 156 —

niech wrócą, ale tymczasem, póki ich nie ma, nie możesz być ani nauczycielką, ani siostrą miłosierdzia, musisz zatém pozostać moją pupilką i jechać do mnie. Późniéj rozporządzisz sobą, jak sama zechcesz.
 — Czém ja się pani odwdzięczę?
 — W tym razie tylko pośpiechem. Pomogę ci się ubrać. Kareta oczekuje na dole.
 — Kareta? po co takie zbytki?
 — Moje dziecko, takiego Herkulesa jak ty, inaczéj przewieźć nie można, powiew wiatru może ci zaszkodzić.
 — Ja pani będę ciężarem.
 — Jeżeli go biorę dobrowolnie... Zresztą, pozwól mi miéć swoje fantazye... ja cię kocham, moja droga, i mam nadzieję, że i ty mnie z czasem...
 — Ja panią już bardzo pokochałam...
 — Więc jedźmy!
 — W téj chwili...
 — Uprzedzić cię jednak muszę, moja Zosiu, że przygotowałam dla ciebie niespodziane.
 — Dla mnie?
 — Tak jest! Szczególna to niespodzianka, o któréj się uprzedza, ale z choremi trzeba ostrożnie.
 — Czy niespodzianka przykra? — spytała Zosia z uśmiechem.
 — O nie! Będziesz nią zachwycona, tylko