Strona:Klemens Junosza - Monologi.djvu/203

 Ślicznie!
 Siedzi uśmiechnięta na kozetce, obok niej kochany doktorek.
 Są sami tylko, we dwoje... Gruchają jak para turkawek.
 Ha!... teraz rozumiem, dlaczego Otello zadusił Desdemonę... Czemuż nie mam rąk!
 — Anielciu, kochasz? — pyta ten wyperfumowany naprawiacz nerwów.
 — Sto razy ci to mówiłam.
 — Z całego serca?
 — Gdybym miała sto serc, kochałabym cię wszystkiemi.
 — A jednak... A jednak...
 — Co?
 — Trudno w to uwierzyć.
 — Jesteś niegodziwy!
 — Gdybyś mnie kochała, pozwoliłabyś złożyć pocałunek na twoich różanych usteczkach.
 — O!
 — Przecież za cztery miesiące nazwę cię żoną.
 — Czekaj więc.
 — Nigdy...
 To mówiąc, objął ją w pół i zaczął całować, jakby ją pragnął pożreć pocałunkami. Tego było mi już zanadto... Ryknąłem z wściekłości jak dzikie zwierzę, a jednocześnie spostrzegłem, że leżę na podłodze w moim gabinecie.