Strona:Klemens Junosza - Młynarz z Zarudzia.djvu/18

— 14 —

 Gdy dzień się zrobił, niemcy opuścili młynarską siedzibę i powlekli się w stronę miasteczka, a we wsi zrobił się ruch niezwykły.
 Chociaż dzień był powszedni, nie brano się jednak do pracy; przed chatami ludzie gromadkami stali i rozmawiali z sobą, spoglądając to w stronę dworu, to na młyn, wymachując żywo rękami.
 Wojciech, który najgorliwiej do sąsiadów swoich przemawiał, chcąc się dowiedzieć, jaki miała skutek wczorajsza rozmowa dziedzica z niemcami, udał się do młyna na zwiady, aby Fryca wybadać.
 Przyszedłszy, starym zwyczajem Pana Boga pochwalił; niemiec skinął tylko głową i milczał.
 — Panie młynarzu — rzekł Wojciech — może byście mi dwa korce żyta zmełli, tobym dziś przywiózł.
 — Jo jo.
 — To przywieźć, powiadacie?
 — Jo!
 — A cóż jeno „jo i jo“, czy nie umiecie inaczej mówić?
 Niemiec milczał, udając, że nie rozumie, o co jest pytany.
 — Cóż to wczoraj tyle ludzi u was było? — zagadnął znowu Wojciech.
 — To swoja, wszystko swoja...
 — Niby z waszych stron?
 — Jo, jo.
 — A pocoście z nimi do dworu chodzili?
 — Do dworu, do dziedzica, grunt kupić, dużo gruntu kupić!