Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/52

 — Ależ, droga cioteczko, dopiero co przecież wzięłam książkę do ręki.
 — Dopiero! proszę ja kogo!? wczoraj czytała, dziś czyta i to się nazywa dopiero!
 — Ręczę cioci, że dziś po raz pierwszy.
 — W każdym razie wolałabym, żebyś poszła naprzykład do obory i zobaczyła, co się tam dzieje. Obie jesteście wielkie panie, hrabiny, księżniczki! nie wiem już co nawet.
 — Ciotuniu, kiedy jeszcze bydło nie przyszło z pola.
 — Wielka rzecz! to przyjdzie niedługo, a trzeba przecie, żebyś się gospodarstwem zajmowała.
 Celinka miała zwyczaj zawsze ustępować ciotce. Złożyła więc książkę, wstała i rzekła:
 — Więc dobrze, ciotuniu, już idę.
 — Ona już idzie? to dobre! cóż to znowu? nie odgrywajno, proszę cię, roli takiego pokornego baranka. Ona już idzie! ja wcale nie chcę widzieć w tobie takiego biernego niedołęztwa.
 — Więc cóż ciocia każe? czytam... źle, idę... źle, proszę mi powiedzieć, co mam robić?
 — Co robić? a to dalibóg paradne! ona mię się pyta, co ma robić!
 — Naturalnie.
 — Nie, nieprawda, to nie jest naturalnie. Ty sama najlepiej wiesz, co masz robić.
 — Ależ, ciotuniu kochana...
 — O, proszę cię, tylko nie udawaj takiej gąski pokornej; wiem ja, że masz aż nadto silnej i niezależnej woli. Wiem, żeś s ę wdała w ojca.
 — Więc o cóż cioci idzie? staram się spełnić wszystkie jej rozkazy.
 — Rozkazy? a to co znowuż! co ja tu mam do rozkazywania? Cóż ja jestem? biedna, uboga kuzynka, którą lada kaprys waszego gagatka może stąd wyrzucić; ja nawet sama myślę o tem, żeby mu z drogi ustąpić. Niech mi oddadzą moją sumkę i pójdę w świat szeroki, pójdę w służbę, gdzie pieprz rośnie, zostawię was w spokoju.