Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/145

 Pan Maciej wybiegł na ganek, aby gościa przywitać, lecz gdy zobaczył, kto się wydobywa z budy, nie mógł powstrzymać okrzyku zdumienia:
 — Ciotka Izabella!
 — No tak, tak — rzekła, gramoląc się z trudnością dama okazałych kształtów, — masz racyę, ciotka Izabella. Czy cię to dziwi?
 — Ależ cieszy niewymownie...
 — O! cieszy... Myślisz że ci wierzę, ty odludku, dziki człowieku, ty nic dobrego!...
 — Zapewniam ciocię...
 — Dajmy na to, że prawda...
 — Odjedź do stajni — odezwał się pan Maciej do stangreta.
 — Nie trzeba; nie odjeżdżaj i nie wyprzęgaj — zadysponowała ciotka; — ja się tu u ciebie, mój Maciusiu, na długo nie zakwateruję; raz, że śpieszę dalej, a powtóre, że pod tym dachem...
 — Cóż ciociu, dach jak dach doskonały, świeżo pobity gontami, bardzo dobry dach.
 — Tak, ale pod nim...
 — Pod nim jest skromne mieszkanie i szczęśliwy z tak miłej wizyty gospodarz...
 — I nic więcej?
 — Nie rozumiem pytania, doprawdy.