Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/86

82

 — Dlaczego o to pytasz? Kto ci powiedział? Kto cię wtajemniczył w sprawy, o których wiedzieć nie powinieneś?
 — Kiedyindziej powiem, a teraz niech mi pani przyzna się szczerze... Czy pani ich lubi?
 — Nie!
 — To bardzo dobrze, bo ja ich nie cierpię; nienawidzę! ale w największym sekrecie... boję się dziadka. Ja zemszczę się na nich.
 — Ty? chyba jak dorośniesz!
 — To swoją drogą, a teraz swoją drogą.
 — Kiedy u nas niema Francuzów.
 — Aha, niema? a guwernantka z Woli, ta z długim nosem, czy nie Francuzica?
 — Panna Deville?
 — Ja nie wiem, jak się ona nazywa, Francuzica i dość. Nie cierpię jej.
 — Na niej chcesz się mścić? Co ty możesz jej zrobić?
 — Już wiem; przyczepię jej indyczą nogę do sukni, niech paraduje przed kościołem, niech ją palcami wytykają. Niech cierpi za pana Piotra, za jego syna, za panią.
 — Cicho, bój się Boga! — szepnęła — ojciec idzie.
 Rzeczywiście do pokoju wszedł doktór. Ukłoniłem się i pocałowałem go w rękę.