Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/46

42

 — Niedoczekanie twoje dziadu, żebyś nademną przewodził, właśnie pójdę!
 — Na lewo zwrot, marsz!
 — Nie na lewo, ale na prawo, a dlatego na prawo, bo mi się na lewo nie podoba, a jak Kajetan będzie mi dojadał, to poskarżę przed panią i już. Zobaczy Kajetan, co pani powie.
 To rzekłszy, weszła do kuchni i trzasnęła drzwiami za sobą.
 — Sekutnica — rzekł Kajetan — całkiem mi humor popsuła. Niech ją kule biją.
 — Co Kajetan będzie zważał, oto lepiej powiedzcie mi co o rotmistrzu, mój Kajetanie kochany, mój złoty Kajetanie.
 — Może kiedyś powiem, dziś nie mogę. Pójdę do Szmula, bo przez tę sekutnicę wszystka żółć i złość zapiekła się we mnie i mógłbym kolek dostać. Niech ją marność, życie mi zatruwa bestya jedna.
 Rzucił siekierę, czapkę nasunął na bakier i odszedł.
 Wróciłem do ogrodu.
 Tego dnia we dworku było więcej gości, niż zazwyczaj, a panna Antonina miała z tego powodu bardzo dużo zajęcia. Biegała też nieustannie od kuchni do śpiżarni, od śpiżarni do kredensu i krzątała się ciągle, jak to zresztą było jej zwyczajem.