Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/42

38

 Kajetan podchmielony tak wyśpiewywał.
 Pobiegłem do niego.
 Był czerwony jak burak, czapkę miał przekręconą na bakier, w ręku trzymał siekierę i łupał drzazgi.
 — Jak się macie, Kajetanie? — rzekłem.
 — Bóg zapłać. Juści mieć się mam, ale mieć, to nic nie mam, a żyd, psia kość, twardy, gorzałki nie borguje.
 Wydobyłem wszystkie kapitały, jakiem posiadał, a było tego aż dziesięć groszy, i dałem Kajetanowi.
 — Tak to, ale! — zawołał. — Powiem ja teraz Szmulowi bon jour, aż mu w lewem uchu zadzwoni.
 — Dlaczego w lewem?
 — A toć żydowi nigdy w prawem nie dzwoni, bez to, że jest niechrzczony i mańkut. Lewą ręką wszystko robi, lewą nogą naprzód stąpa, na lewą stronę pluje...
 — Ja nie jestem żydem, a nieraz mi dzwoni w lewem uchu...
 — To złe dzwonienie, od takiego dzwonienia trzeba się odżegnać.
 — Tak Kajetan mówi z żartów chyba.
 — Nie z żartów, ale po prawdzie. Panicz młody jeszcze, to i nie wiele wie; skoro zaś podrośnie, wyedukuje się, to dopiero obaczy, co to jest świat