Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/123

119

 — A idź, moje dziecko — rzekł zakonnik — nim ja się z parobkami wyguzdram, to z pewnością z półtorej godziny upłynie. Masz więc czas, ale swoją drogą, pilnuj się, żebyśmy cię nie odjechali.
 — O! zawołałem — stawię się na czas.
 Co tchu w piersiach starczyło, pobiegłem do dworku doktora.
 Pannę Felicyę zastałem samą. Matka jej zajęta była w kuchni, Sewerynek, chory trochę, położył się i zasnął.
 — Czekam na ciebie — rzekła, gdym do pokoju wszedł.
 — Co pani każe?
 — Moje dziecko, ja nie każę nic, prosić cię tylko mogę. Niespokojna jestem w najwyższym stopniu, nie wiem, co się tam dzieje.
 — W Dębiance? — spytałem.
 — Tak jest, w Dębiance, czy byś nie mógł dowiedzieć się.
 — Ale jak?
 — Ach, Boże! gdybym wiedziała, nie czekałabym na ciebie.
 — Dobrze — odrzekłem — wkrótce pani przyniosę wiadomości.
 — Wkrótce?
 — Tak, gdyż nie mam dziś dużo czasu.