Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/267

 — Opieka to jest wielkie udręczenie — mówił, przyznając klientowi zupełną słuszność — potrzebna ona jak dziura w moście.
 — O, tak...
 — Ja wiem... ja znałem wielu paniczów w podobnem położeniu, co oni mieli ambarasu z opiekunami! I po co? na co? Nie dzieci przecież, ale panowie... u nas taki kawaler już jest ożeniony. Całe szczęście dla nich, że mnie znali, a ja jestem bardzo usłużny, nieraz na tem tracę... ale cóż robić... taka moja natura!
 Wyprzedzał Symcha czas, a młodzieniec urządzał wyścig dystansowy z majątkiem.
 W mieszkaniu Symchy Borucha znajdowała się kasa ogniotrwała, żelazna, w niej chował wszelkie dowody, pieniądze zaś puszczał wciąż w ruch.
 — Moja kasa — mówił nieraz — podobna jest do dużego miasta.
 — Jakto do miasta? — zapytał klient.
 — Bo mieszka w niej bardzo wiele osób... i jakie to osoby, sami panowie, same państwo.
 — A, zapewne... a jak też ludne to pańskie miasteczko?
 — Nawet sam nie mógłbym zrachować jego mieszkańców... dość powiedzieć, że ich jest dużo... i nie tylko z miasta, ale z okolicy... nie tylko z bliższej okolicy, ale i z dalszej...