Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/116

 — Dajcie no sołtysie lantarnię! zawołał rezolutnie Jasiek — ja pójdę.
 — Bez wodę?!
 — A jeno.
 — E, nie chódź głupi — rzekł Tomasz na taki ziąb.
 — Bajki tatulu, mnie nic nie będzie, ja zwyczajny, a wam przez kuni je bieda.
 — Oj nie chodź, nie chodź Jasiu — mówiła Tomaszowa — lepiej ano obleć duchem bez most.
 — E, co tam — zawołał Jasiek — biorąc z rąk sołtysa latarnię — co się mam boić? Bród znam, wody mało gdzie wyżej jak za kolano, we środę tędy na kasztanie przejeżdżałem.
 To mówiąc, chłopak wszedł w rzekę.
 Istotnie wody nie miął wyżej jak do kolan.
 Gromadka ludzi z ciekawością i niepokojem pewnym patrzyła na śmiałego chłopca. Światło latarki odbijało się w ruchliwej fali, niezbyt wprawdzie szerokiej, ale bystrej rzeczułki.
 — Jasiek, bierz się na prawo! krzyknął Tomasz.
 — Na prawo! na prawo! wołał sołtys.
 — Nie bałamućta ano — odpowiedział Jasiek — woda i tak zwodząca, a jeszcze przy lantarni tak się mieni...
 — Na prawo! na prawo!
 — Już ja wiem, nie bój się...
 Nie dokończył. Dał się słyszeć głośny plusk, latarnia zgasła i nagle nieprzejrzana ciemność zaległa.
 Stojący nad brzegiem ludzie oniemieli z przestrachu.
 — Jasiu! Jasiu! krzyknęła z rozpaczą Tomaszowa.
 Na rzece dało się słyszeć głośne sapanie i plusk wody. Widocznie Jasiek pasował sie z falą.
 — Jasiu! Jasiu! dziecko moje... o ja nieszczęśliwa!
 — Nie bójta się matulu nic — odezwał się Jasiek tuż przy