Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/129

 — Nie wiem co, ale...
 — To jeszcze nie wiele... Ostatecznie cóż on poradzi?
 — Ma nadzieję, że przywiezie pieniędzy i zapłaci...
 — Według mego zdania, najrozumniej postąpi; w takich razach innego środka nie ma.
 Kwiatkowski nic nie odpowiedział; przez jakiś czas milczenie trwało, Herman palił cygaro i wodził oczami po kątach.
 — Jakże tu idzie teraz? — zapytał po chwili.
 — Bardzo źle — odrzekł Kwiatkowski — fatalnie, kupujących prawie niema. Konkurencya ogromna.
 — Ale zawsze zapasy znaczne macie?
 — Zkąd? może kilkanaście korcy... Właściciel wyprzedaje się zupełnie i skład zwija.
 — Od kiedy? — zapytał zaniepokojony Herman.
 — W tych dniach, po powrocie może, może dziś jeszcze, jeżeli wrócić zdąży...
 — To nie może być; przecież są konie i wozy.
 — Już nie nasze.
 — Jakto nie wasze?
 — Sprzedane. Przed samym wyjazdem musiał je sprzedać... Niemógł inaczej. Nabył żyd z Grzybowa i tymczasem wynajmuje je nam po trzy ruble dziennie.
 — A niech go licho porwie! — zawołał oburzony Herman, — tegom się nie spodziewał!
 — Rzeczywiście, mógłby brać trochę taniej; to jest ogromnie drogo. Jakże szanownego pana zdrowie?