Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/110

 — Mogę pana zapewnić, że niżej «pari.»
 — Zarozumialec!
 — Uwaga! Patrz pan pilnie, osoba questionis wychodzi z tej bramy i uda się do tamtej o ośm kroków dalej. Ja idę w przeciwną stronę i oczekuję pana przez pięć minut.
 Młody człowiek udał się we wskazanym kierunku, a po kilku chwilach powrócił.
 — No — i cóż — zapytał Herman — prawdę mówiłem, czym skłamał?
 — Panie — odrzekł młody — obawiam się, czy nie grozi nam trzęsienie ziemi, lub coś nadzwyczajnego, zaćmienie słońca, wybuch wulkanu...
 — Ah! dla czego?
 — Wyjątkowo, kochany Hermanku, powiedziałeś prawdę.
 — Myli się pan. prawda powiedziała więcej, niż ja powiedzieć mogłem.
 — I to racya. Jeżeli w przyszłości będziesz ciągle tak dalekim od kłamstwa, to możesz zdobyć sobie opinię wiarogodnego człowieka.
 — Mniejsza o to, ale jakże?
 — Prześliczna!
 — Warta miejsca lektorki?
 — Ja myślę.
 — Ja już dawniej o tem myślałem.
 — Chodzi tylko o to, czy zechce je przyjąć.
 — Już moja w tem głowa.
 — Czy nie zawiele na nią liczysz, panie Herman?
 — Na głowę nie liczę, bo cóż głowa, jak głowa — projektuje, a wykonanie nie od niej zależy.