Strona:Klemens Junosza-Kłusownik.djvu/41

—   35   —

 „Aby mocno związać“, radził Sikora.
 „Nu, nu, już ja skrępuję się na moc, na dziesięć węzłów. Oj, Mateuszu, panie Mateuszu, chyba was sam Bóg w to miejsce przyprowadził. Skąd wyście się tu wzięli po nocy?“
 „A wy skąd?“
 „Ja do Kogucińskiego szedłem za skórkami, i przez tę gęś... niech ją licho porwie!“
 „Ja też do niego. No, związaliście już?“
 „Już. Albo czekajcie, jeszcze jeden węzeł... zawsze będzie bezpieczniej. No już!“
 „Ciągnę, a wy rękami i nogami pomagajcie sobie... aby na wierzch.“
 „Aj, aby na wierzch!...
 Mateusz oparł się silnie na nogach i ciągnąć zaczął. Nie łatwo to szło, bo Abram był ciężki; uniósł go jednak na pół łokcia w górę.
 Nagle Abram zawołał:
 „Czekajcie!“
 „Cóż?“
 „Spuście mnie jeszcze na dół, zapomniałem.“
 „Czego?“
 „Nu, trzeba przecie zabrać gęś, po co ona w dole ma zostawać.“
 „Toć nie wasza.“
 „Jakto nie moja? czyja ma być?“
 „Tego, który dół zrobił.“
 „Niech go nieszczęście spotka zaten