Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/72

Pychy nie cierpię, bom taki dobry pan, jak i on, a może i lepszy.
 — Na jedno pan Walenty jest dobry, na drugie on jest dobry; każdy człowiek dobry jest na taką lub owaką stronę, a pan Walenty, jako człowiek praktyczny, to bardzo dobrze rozumie.
 — Macie racyę, on dobry na tę stronę, gdzie „Zielony łabędź.“
 — A wasan nie bywa pod „Łabędziem?“
 — To co innego; ja zajeżdżam dlatego, żeby bydlę przy żłobie postawić, a samemu pod dachem być, w godnej kompanii wypić i przekąsić, on zaś dla czego innego tam zagląda.
 — Tak samo w godnej kompanii potrzebuje czasem wypić.
 — A Małka? — zapytał szlachcic, śmiejąc się na całe gardło.
 Jukiel splunął nieznacznie.
 — Panie Walenty — rzekł — pfe! Wasan powiada to, co nie trzeba. Co Małka? jaka Małka? Ona jest sobie zwyczajna żydówka, ma swego męża, swój handel, swoje zatrudnienie, a on jest pan; ona ma swoje kombinacye, on swoje. Co między niemi może być?
 — No, juści ślepie ma, psia kość, ładne!
 — Pfe! panie Walenty, wielkie pfe! Wasan nie powinien wymówić takie słowo! To nie pasuje na letniego i porządnego człowieka. Oczy! Co za