Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/250

 — Ani mi się śniło.
 — Więc jakiż gość?
 — Młody człowiek.
 — Młody? Może konkurent do Zosi?
 — Kto wie? Może.
 — A Zawadzki?
 — Ja mu nie przyrzekałem, nie może mieć do mnie pretensyi.
 Panna Gertruda przygryzła usta.
 — Więc ma być wystawny obiad? — zapytała.
 — Jeżeli można.
 — Może pan brat będzie łaskaw zadysponuje.
 — Zdaję się w zupełności na ciebie.
 — Dziękuję za zaufanie i dobranoc.
 Ciotka Gertruda zwróciła się do drzwi.
 — Jakto? — zawołał za nią pan Jacek — nie ciekawa nawet jesteś wiedzieć, kto ma przyjechać?
 — Sądziłam, że to tajemnica.
 — Dla ciebie tajemnica, Gertrudo? — rzekł tonem wyrzutu.
 — Czyż ja mogę wiedzieć, co brat myśli.
 — Niechże pani siostra siada. Otóż ma przyjechać Różański.
 — Cóż to za jeden?
 — Czyż go nie znasz z widzenia? Sąsiad nasz.
 — Więc to dla niego?
 — Tak.