Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/220

kamień; powiada, żeby mu pieniędzmi trzydzieści rubli na stół kłaść i owsa, jak jeno omłócę, pięć korcy dać i po okowitę dla niego jeździć... Jeszcze różne dziwne rzeczy przykazywał!
 — No, no...
 — O owies bajki; mam w stodole, omłócę i oddam; furmanek dziesięć pod okowitę chce, odjeżdżę, ale pieniędzy, co nie mam, to nie mam. Byłem w Czarnembłocie, przepytywałem między żydy.
 — Nie dają?
 — Ani weź. Słuchać nawet nie chcą.
 — Znam ja ich, mój bracie, jak nie potrzeba, to sami proszą, a jak ci pilno, to i siekierą nie urąbiesz. Oni spekulują i kręcą, a gospodarze na psy schodzą.
 — A juści, że na psy...
 — I znowuż jedziesz szczęścia próbować, Michale?
 — A tak...
 — Myślisz, że dadzą?
 — Dać, nie dadzą, ale jednemu, właśnie Berkowi, co Chaskla szwagier jest, koń mój się udał.
 — Który?
 — A właśnie ten, co na nim siedzę.
 — Kupić chce?
 — Dyć. Kazał go sobie na dzisiejszy dzień przyprowadzić.
 — Ciekawość, siła też daje?