Strona:Kirgiz (Zieliński).djvu/074

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
L





Ludność Kirgizga — starzy i młodzi
W spiczastych czapkach — lśniących jerhakach;[1]
Kobiety w czadrach[2] i pstrych kołpakach;
Dziewki i dziatwa, co ledwie chodzi,
Strojno, bogato, — wszyscy na koniach. —
Młodzież harcuje z boków po błoniach.
A całej hordy zgiełkliwe pienie —
Ryk stad przeciągły — i koni rżenie —
I głos chrypliwy skrzypiących osi —
Echo, daleko w stepy roznosi.


  1. Jerhak, suknia męzka, ze skóry źrebięcej, włosem na wierzch obróconej z obszewkami axamitnemi jaskrawych kolorów. — Sam jerhak pospolicie bywa czarnego lub brunatnego koloru, krojem zupełnie do tureckich Chałatów podobnym.
  2. Czadry — zasłony, u Kirgizek białe, głowę wyjąwszy twarz i pół figury okrywające.