O literaturze polskiej jednak pisał jeszcze w roku 1898 ksiądz Jan Pawelski:
Stopniowo jednak mnożą się opinie odmienne: w roku 1893 Bronisław Chrzanowski[3] pisał, że subiektywizm Dąbrowskiego świadczy o narodzeniu się, a raczej spotęgowaniu się i wyodrębnieniu młodej inteligencji, wyłamanej spod przynależności do dawnych typów, wysubtelnionej, pogłębionej uczuciowo i myślowo, lecz tworzącej zarazem zastęp schyłkowców okresu współczesnej cywilizacji, owiany prądami dekadentyzmu”. Recenzent przewidywał, że „z najmłodszego pokładu literackiego wytryśnie u nas niebawem cały zdrój produkcji dekadenckich, tylko nie o tak napiętych strunach, lecz minorowych lub kwilących, przesiąkłych egotyzmem”. W tymże roku Ignacy Suesser twierdził, że „Miriam wraz z p. A. Langem, znanym tłumaczem i autorem kilku utworów oryginalnych, zainaugurował tak zwany dekadentyzm polski, mający już sporo zwolenników pomiędzy «młodszą bracią Feba»”[4].
Na wpół kuriozalny a dwuznaczny charakter posiada broszurka Szmula Rokoszewskiego[5], którą omawiamy tu szerzej zarówno dlatego, że rzadką tę pozycję pomijają badacze literatury, jak i dlatego, że właśnie
- ↑ E. Orzeszkowa Melancholicy, w: Pisma zebrane. Pod redakcją Juliana Krzyżanowskiego, t. XXVIII, Warszawa 1949, s. 12. Por. M. Żmigrodzka Modernizm polski w oczach pozytywistki, w: Z problemów literatury polskiej XX wieku, t. I, Warszawa 1965.
- ↑ J. Pawelski Program nowej poezji polskiej, Kraków 1898, s. 5.
- ↑ B. Chrzanowski Ignacy Dąbrowski. „Śmierć”. Studium, Prawda”, 1893, nr 2.
- ↑ I. Suesser Z poezji najnowszej doby, „Przegląd Poznański”, 1894, nr 20.
- ↑ Sz. Rokoszewski Dekadentyzm warszawski, Warszawa 1894; data cenzury: 26 X 1893.