W tym okresie terminy „dekadenci” i „symboliści” używane są wymiennie jako nazwy określonej szkoły poezji francuskiej (na przykład Zenon Przesmycki)[1]. Jeszcze w roku 1896 Włodzimierz Zagórski niefrasobliwie pisze: symboliści czy dekadenci (to na jedno wychodzi)[2], a encyklopedia odsuwa w odległą przyszłość kłopotliwe hasło, odsyłając czytelników: „Dekadenci, ob. Symboliści”[3]. Sprawozdawcy niechętni, informując o obu nazwach, za trafniejszą uważają oczywiście nazwę „dekadenci”. I tak Teresa Prażmowska pisze:
Podobnie — Wanda Wojnarowska przyznaje, że „dekadenci nadają sobie o wiele częściej i chętniej nazwę symbolistów”, lecz ubolewa, że „nazwa ta [dekadenci] wychodzi dziś z używania. Szkoda! gdyż była tak charakterystyczną”[5], i mimo wszystko przy niej pozostaje, „gdyż charakteryzuje ona treść utworu «nowych» pisarzy, treść będącą ich wyłączną własnością, gdy tymczasem pierwsza [symboliści] mówi o samej tylko formie stylistycznej, której nieraz wypada używać i powieściopisarzom, i poetom innych szkół”[6].
Inaczej rozumuje Józef Weyssenhoff. Dekadentyzm jest dla niego pojęciem odnoszącym się przede wszystkim do twórczości literackiej, ale szerszym od szkoły symbolistów; tak więc na przykład dekadentyzm Baudelaire’a odróżnić należy „od nowszych teorii tegoż nazwiska”; tego „wielkiego poetę” nader powierzchownie pojęli dekadenci-symboliści, „z których żaden dotychczas nie dorósł go talentem”. Weyssenhoff charakteryzuje Baudelaire’a przytaczając słynny fragment eseju Gautiera; przekład ten warto tu chyba przypomnieć:
- ↑ Z. Przesmycki Profile poetów francuskich, „Życie”, 1888. nr 7.
- ↑ W. Zagórski Dekadentyzm i symbolizm w poezji, „Słowo”, 1896, nr 12.
- ↑ Wielka encyklopedia powszechna ilustrowana, t. XV, Warszawa 1895, s. 247.
- ↑ T. Prażmowska Najnowsi poeci francuscy, „Kłosy”, 1889, t. XLIX, nr 1257.
- ↑ W. Wojnarowska Nowa literatura francuska, „Ateneum”, 1891, t. III, s. 454.
- ↑ Tamże, t. IV, s. 107.
