Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/269

 — Potoście przyszli?
 — Poto.
 Weronka zatrzymała się.
 — Janosik — rzekła — dziesięć lat — —
 — Samo tak pachnie ten las i potok sumi — odpowiedział. — Ja kiek nad nim stanon, to sie mi widziało, zejek go nie odhodziéł nigda.
 — A nie słyszeliście go dziesięć lat — —
 Wezbrało Janosikowe serce.
 — Weronka — rzekł — bacycie wy?
 Smukła kobieta odwróciła głowę.
 — Bacycie wy?
 Głos Janosikowi, hetmanowi zbójeckiemu, zadrżał nieco.
 — Coście wy musieli przez ten czas — — szepnęła półgłosem Weronka.
 — Ale ja sie obiecał wrócić i hawek; wróciłek sie.
 Głowa Weronki pochyliła się mimowoli ku ramieniu Janosikowemu.
 — Stara już jestem — rzekła.
 — Niéma wam jak siedem dwaścia.
 — Dużo.
 — Ja bacem. Hej, dziéwce — rzekł Janosik, obejmując Weronkę wpół — ja o tobie nigda nie zabacył, za te casy. A tyś o mnie pamientała?
 — Pamiętałam.
 Ogarnąć ją rękami, przycisnąć do siebie, uca-