Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/244

 Krzysia przejął strach, lecz Marduła dawał znaki naglące rękami, wsunął się więc i on w okno, wspomniał Matkę Boską i Byrkę i skoczył.
 Buchnął w wodę obok Marduły; zalał się, ale go Marduła za kark chwycił i tak go dzierżąc, wodę przebrnął, poczem wpadli w rosnący zaraz za wodą las i poczęli biec naprzód.
 Biegli długo, aż Krzyś sapać zaczął i przemówił:
 — Lekcéj ze, bo nie zdolem.
 Zwolnił więc nieco Marduła szalone tempo, a Krzyś mruczał:
 — S tobie by béła prawie pła, abo cap, Franek... Kie umres kiejsi, to sie z djabłami przy wolném casie w niedziele o załoge bedzies ścigał po piekle, o trzi dudki, abo o syrek... Bo hań pudzies za sołtysa z pod Kalwaryje.
 Bieżeli jeszcze, aż Krzyś zaprotestował:
 — Stań! Teloś przebiegły, co cud! Zapaliłbyś mie!
 Stanęli więc. Krzyś zaraz siadł na korzeniach od buka. Milczał chwilę, sapał, potem rzekł:
 — Skoda Bartka! Béł hłop! A i dobry cłowiek, strasecnie.
 — Skoda — odpowiedział Marduła. — Mnie go bedzie zal do końca zycia.