Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/242

 Z czaszki Gałajdy z pod włosów sączyła się krew.
 — Ozbił głowe! — zawołał z przerażeniem Krzyś.
 — Nie, łeb ma całom — powiedział Marduła, wsunąwszy palce we włosy Gałajdy. — Jyno skóre przecieno.
 Położyli go na podłodze; Gałajda legł sztywno.
 — Trup — rzekł Marduła. — Zabiéł sie.
 — Zabiéł sie — powtórzył Krzyś, kiwając głową. — Teli hłop!
 — Śmierzć więksa.
 — Bartek! — wrzasnął nagle, potrząsając Gałajdą, Krzyś.
 Ale Gałajda był nieruchomy.
 — Zabiéł sie, na ozaist zabiéł sie — rzekł Krzyś z bezsilną trwogą do Marduły. — Zabiéł sie...
 — Skoda go. Ja go straśnie rad widział — westchnął Marduła.
 — I ja — powtórzył Krzyś i wybuchnął płaczem.
 Rozpłakał się również i Marduła i obaj płakali rzewnie nad ogromnym trupem.
 — Bartuś, Bartuś, kieby ja béł przecuł, nie béłby ja cie pozywał ze sobom, kieś sie ty miał zabić! — łkał Marduła.
 Lecz Krzyś ustał płakać i rzekł: