Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/24

sał i nie widział... Dziewieńdziesiont roków... Haj...
 — A widzicie?
 — Widzem... Hałupe swojom... Wóz... Konie dwa — cisawe...
 — Ale mnie haw? Przy was? Widzicie?
 — Nié.
 — A zaco was tu zaparli?
 — Zaparli?... Do lochu?... Zaco?... Drzewo ścinać zgodzili... Dziéwka była... Piékna... Panowa miéłośnica... Zakohała mnie... Dawno... Juzek nie wróciéł do Leśnice...
 — Kielo wam roków?
 — Ja rahował cas... Dni... Po jadle... Raz do dnia... Cok urahował rok, tok dolicył... Pirsy dziewieńdziesionty idzie... Miałek trzi dwaścia...
 — No to wam, pockajcie, sto trzynaście roków?
 — Bedzie...
 — Jezus Maryja!
 Mardułę przeszedł dreszcz lęku, jak od trupa.
 A starzec mówił:
 — Ona była hań!... Za ścianom... My sie słyseli... Płakała... Trzydzieści roków i dwa...
 Umilkł starzec i Marduła umilkł od grozy.
 I znów milczenie ogarnęło Mardułę, starzec mówić przestał, aż po paru tygodniach w nocy poczuł Marduła, że go coś za ramię ciągnie.
 Zląkł się i krzyknął: