Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/19

Słaby blask księżyca wmykał się skądś z pod sklepienia, zgóry. Mardułę taka rozpacz zdjęła, że miał płaczem wybuchnąć, gdy jakoby oddech czyjś posłyszał.
 — Jest haw wto!? — zapytał pół z radością, że nie jest samotny, pół ze strachem: czy to nie duch sapi w ciemności.
 Nic nie odpowiedziało.
 — Jest haw wto? — powtórzył, ale również odpowiedzi nie otrzymał.
 Zląkł się Marduła strasznie i począł pacierze odmawiać, do ściany przyciśnięty. I tak usnął.
 Nazajutrz rano, gdy się obudził, dzień już był i było widniej w więzieniu. Marduła ujrzał w mroku starca z brodą białą do pasa, z włosami niżej ramion, siedzącego na wiązce słomy, rzuconej więźniom do spania. Odziany był łachmanami, przez które kościane ciało przeglądało.
 Marduła wzdrygnął się na ten widok, ale i ucieszył. Nie był przynajmniej sam, co mu było straszne.
 — Hej! — zawołał.
 Starzec się nie odwrócił.
 Głuhy je — pomyślał Marduła.
 Zbliżył się ku starcowi, przed oczy mu przyszedł, ale starzec się nie ruszył.
 I ślepy je jest — pomyślał.
 Dotknął go ręką.
 Starzec drgnął lekko, ale się nie ozwał.