Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/125

 — Stój! Czekaj!
 I schwyciwszy szarawary i buty na się, karabelę przy łożu złożoną z pochwy wydarł i ku kotarze przystąpił.
 Rozchylił lewicą fałdy kotary, w prawicy gotową do sztychu broń trzymając.
 Jasny pełny księżyc padał w okno i świecił w komnatę: Sieniawski ujrzał postać kobiecą.
 Cofnął się przerażony tym widokiem niespodzianym.
 — Wszelki duch Pana Boga chwali! Kto tu!? Widziadło!? A kysz!
 Lecz gdy między fałdy ręką pchnął, żywe ciało natrafił. Uchwycił wtedy niżej łokcia postać stojącą i wyrwał silnie ku sobie, a wówczas przy miesiącu poznał Marynę.
 Nóż wbity tkwił jej nad gorsetem w piersiach po lewej stronie.
 — Chryste Przenajświętszy! — krzyknął Sieniawski. — Co to!?
 — Ja — rzekła głucho Maryna.
 — Maryna!? Ty przebita!?
 Poznała ją młoda pani i z wybuchem przypadła.
 — Marynka!?
 — Znasz ją? — zapytał mąż.
 — Znam. Służyła u nas.
 — Ona? Ty? Maryna tu? Tu? Skąd?