Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Otchłań.djvu/9

 Ja nie mogę żyć bez Niej!...
 Nie mogę!
 Nie mogę żyć bez kobiety...
 Widzicie! Mogę się zabić, mogę sobie wyłupić oczy, mogę sobie przebić język, mogę się zagłodzić, mogę się rzucić z mostu, mogę ze sobą zrobić wszystko, co chcę i jak chcę, a żyć bez kobiety — nie mogę.
 Jestem swoim panem, absolutnym swoim panem, ale to, że nie mogę bez niej żyć, to jest państwem nad państwem mojem, to jest panem nademną.
 Nie mogę...
 I wy nie możecie i my wszyscy nie możemy — ale ja nie mogę także żyć z nią.
 Także nie mogę.
 Wyobraźcie sobie tkacza, który nie ma majątku, który utrzymuje swoją rodzinę i który ślepnie — wyobraźcie to sobie i zrozumcie położenie bez wyjścia.
 Bo ja z nią nie mogę żyć... I bez niej także nie. I jedno mam tylko wyjście: zabić ją i siebie... Bo ja bez niej nie mogę żyć, nie mógłbym...
 Nie! Nie! Jezus Marya! Nie!!!
 Co za straszny krzyk! Zdaje mi się, że roz-