Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/200

 — Zle — myślał Sobek przerażony — niwto iny to béł, ino płanietnik, co gradami rządzi. Pogniéwał się, cok go ślakował, i cysto piéknie doliny gradem zasuje... Kieby haw ino ku mnie nie fciał przyjść...!
 Zimno spadło takie, że się Sobek mimo serdaka i całej wytrwałości trząść począł.
 Waliło i waliło gradem przy gruchoczących się po skałach od czasu do czasu grzmotach, poczem znowu lunęła chmura śniegiem z deszczem zmieszanym z taką gwałtownością, jakby potop miał nastąpić.
 — Co mie tys to aj co skusiło za tom potworom iść?! — myślał Sobek. — Je dy świat zniesie, jak nie ustanie...
 Wtem suka zjeżyła grzbiet.
 Sobkowi dech zamarł w piersiach. Usłyszał chlupot, jakby coś biegło, coraz bliżej. O Świeńci Pańscy, ratujcie mnie! — westchnął. Lecz spojrzał i zobaczył Mardułę w serdaku zarzuconym na głowę sadzącego susami, jak jeleń.
 — Franek! — krzyknął.
 Marduła się wzdrygnął, z przestrachu ledwo nie usiadł i stanął, jak wryty.
 — Kas tak uciekos? — zapytał go Sobek dźwigając się z ukrycia.
 — Rany Boskie, Sobek! — krzyknął Marduła — Jo widzioł cosi strasne!
 — Ka?!