Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/86

 Do rąk, do nóg, cisnęli się hetmanowi zbójeckiemu ludzie, że się ognać nie mógł; całowali go po twarzy, po ramionach, głaskali po włosach.
 — Do domu! Do domu! Pośpieszcie się — rozpędzał ludzi stary Nędza.
 Błogosławiąc, we łzach jeszcze i już w radości odchodzili.
 Pozostał tylko stary Sablik i Krzyś.
 Wtem Janosik włożył dwa palce w usta i gwizdnął przeraźliwie, aż powietrze zadrgało.
 — Je kiz to sto djabłów!? — zawołał przerażony Krzyś.
 — He, he, he, — zaśmiał się stary Sablik i oparłszy gęśle o żebro, zgrzypnął po nich krótkim, kabłękowatym smykiem.
 Krzysiowi w uszach dzwoniło, że ani nie słyszał Sablikowego grania. A myślał: co to będzie? na co to takie gwiźnięcie, że od niego, aż w pępku zadrga? Niedługo z lasu, skąd dym snać nad chałupą widać było, wynurzył się wysoki chłop i zbliżać ku Nędzowemu domostwu począł.
 — Już idzie jeden — rzekł Sablik.
 — Ę! — rzekł Krzyś, który już wiedział.
 Przyszedł potem drugi towarzysz Janosikowy i trzeci. Snać od domowej roboty szli; na jednego odzieniu trzaski pouczepiane były.
 — Nie daleko mieszkają — objaśnił Sablik Krzysia.
 — Je dy ten i djabła w piekle obudzi, kiedy gwizdnie! — rzekł Krzyś z zachwytem i począł podziwiać Janosikowych towarzyszy, pięknych, wysokich i potężnych, co gdy „stanem do prostej leniji, to jaze pachło!“ Jak buki na wiosnę.
 — He, ci narobią mątu — szepnął do Sablika.
 Sablik zaś pokiwał głową i zgrzypiał dalej na gęślach.
 — Hej, krzesny ojcze — ozwał się Janosik Nędza —