Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/107

 — Dokąd jadą?
 — Do Janosika Nędzy.
 Zdumiał się chłop, jakby źle słyszał.
 — Dokąd?
 — Do hetmana, Sobku, powiadają — ozwał się góral za przewódcą stojący.
 — Do hetmana? Ależ tam nikt niemoże iść.
 — Jam ksiądz, opat tyniecki, biskup — rzekł ksiądz Pstrokoński — i samotrzeć, jako widzicie, jadę, a nie puścicie mnie nazad, choćbym zaprzysiągł, że nie wydam, to wasza wola.
 Pozdejmowali chłopi czapki, popatrzyli na siebie.
 — A po co?
 — Prośbę mam.
 — Do nas tylko chłopi prośby mają.
 — Mam ją i ja.
 Popatrzyli chłopi znowu na siebie, podejrzliwie i nieufnie, ale ten, co się wpierw odezwał, przemówił:
 — Puśćmy ich jechać, Sobku, skoro tyle w las wjechali, a i pewnie skądś zdaleka jadą. Że to ich tylko trzech, a jaką prośbę mają i za biskupa się głosom.
 — No, to jedźcie — rzekł Sobek.
 — Idźże ty Kuba z nimi, coby wiedzieli na szałasie, że my się widzieliśmy.
 Ruszył chłop owy przodem.
 — Warta? — zapytał go gajowy biskupa.
 — Hm — mruknął chłop. Pytać nie było poco.
 — Wojskowy u nich moderunek — pomyślał biskup. — Grzeczna czata, że lepszejby i pan Jan Chryzostom Pasek z Gosławic nie sformował...
 Rozwidniło się przed biskupem i dachy ujrzał.
 — Tu to będzie — pomyślał i mimowolny dreszcz go przeszedł.
 Niebawem też zobaczył szałasy i szopy wielkie; dym