Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/30

 — Patrzcie, rzekł, jak gdyby zapomniawszy, o czem była mowa, ile stworzeń ten szewc poczciwy karmi swoją pracą, ile misek musi przygotować szewcowa.
 — Wielka rzecz! zaświergotała szczyglica, lubiąca kłótnie — własnym dzieciom dają i sami jedzą.
 — A chłopaki?
 — Chłopaki są do roboty, więc jeść im dać trzeba.
 — Tam, w kącie, jakieś białe stworzonko oblizuje talerz — dorzucił Tluś.
 — Napatrzyć się nie mogę! zawołała Mia — takie wesołe i zręczne!.. Skacze leciuteńko...
 — I białą łapką zabawnie się myje! wołał Milutek — Bardzo go kocham.
 — To on.
 — Kto? kto?
 — Nieprzyjaciel ptaków.
 — Tatko żartuje, zaświergotał Tluś. Milszego stworzenia niż biały mruczek, dotąd nie widziałem.
 — Ten biały mruczek (ludzie go zowią kotem) używa na złe swego sprytu i zręczności. Chociaż jeść mu dają, by tępił myszy, szkodnice ogromne, on i za