siedzeniach, które mogłyby ich więcej nauczyć niż niejedno grube kompendjum, nie uważają jednak, że warto sobie zadać nawet tak niewiele trudu, — odmawiają choćby przyjścia, jak się sam o tym przekonałem, gdy się ich na posiedzenie zaprosi. Nie zadają sobie nawet, co prawda, wymagającej czasu pracy, dla zapoznania się z literaturą przedmiotu. Aksakow uczynił pracę tę o wiele łatwiejszą: podał on w dwuch tomach wszystko to, co cała ta literatura zawierała najważniejszego i najbardziej pouczającego. Dwa te tomy stanowią prawdziwy wyciąg z setek książek i czasopism, uporządkowany ze ściśle naukowego punktu widzenia. Czy przynajmniej teraz nasi uczeni skorzystają ze sposobności? Wątpię. Uchylą się oni teraz jak i dotychczas od wszelkiej sposobności poinformowania się, ażeby uniknąć podejrzenia, że potrzebowali informacji. Będą dalej pisać przeciwko i za nieśmiertelnością duszy wielkie traktaty, świadczące o niepospolitej filologicznej uczoności, będą powtarzać argumenty i zarzuty oddawna uznane za niesłuszne. Dlatego też nie unikną zarzutów i będą wydawać się żyjącym anachronizmem
