wieść, że jej wcale niema (głowy czy ściany, to pozostaje coprawda wątpliwym), i że rzeczywistość jest niemożliwą. Zmiany w nałogach myślowych odbywają się bardzo powoli; w każdym jednak razie powszechne uznanie spirytyzmu jest tylko kwestją czasu. Fakty spirytystyczne stwierdzają nieśmiertelność duszy indywidualnej; pogląd ten musi oddziałać w sposób bardzo zbawienny na całe nasze pojęcie o świecie i na samo nasze życie.
Przy końcu swojej przedmowy Aksakow zadał sam sobie następujące pytanie: „Na schyłku życia pytam się sam siebie, czym dobrze zrobił, poświęcając tyle czasu, środków i pracy na studjowanie tych zjawisk? Czym nie pobłądził? Czy nie wpędzałem się w złudzenia. Czym nie roztrwonił swojego życia na coś, co nie usprawiedliwia i nie wynagradza moich wysiłków”.
Na to pytanie Aksakowa możliwą jest tylko jedna odpowiedź: „Nie może być w ziemskim życiu celu wyższego ponad poznanie transcendentalnej przyrody istoty ludzkiej, powołanej do czegoś wyższego niż ziemskie istnienie”.
Strona:Karol du Prel - Spirytyzm (1908).djvu/121
Ta strona została przepisana.
