z charakterem pisma Estelli, w niczym zaś nie przypominał pisma medjum; że postać Estelli została sfotografowaną i była poznaną przez przyjaciół.[1] Hartmann radzi tu sobie za pomocą następujących sześciu wierszy:
„Czyż byłoby w samej rzeczy niemożliwym dla medjum, cieszącego się zupełnym zaufaniem wdowca, dostać od niego kilka listów lub notatek nieboszczki i nauczyć się na pamięć paru zdań przetłumaczonych przez kogoś trzeciego na francuski?”
5. Gdy jest mowa o fotografjach duchów, których podobieństwo ze zmarłemi zostaje stwierdzone — powiada Hartmann — podobieństwo to nie przewyższa zazwyczaj podobieństwa obłoku do wielbłąda”.
6. Do najlepszych dowodów rzeczywistości postaci zaliczają spirytyści formy służące do odlewów i sprawie tego dowodu poświęca Aksakow najwięcej uwagi. Hartmann dyskredytuje najpierw formy te twierdząc, że opowiadania są wszystkie pochodzenia amerykańskiego. Można sprawdzić u Aksa-
- ↑ Owen Das streitige Land t. I 262 — 286, Aksakow 668 — 670, 748 — 751.
