Strona:Karol Ruprecht (szkic biograficzny).djvu/024

wej doczekał się najwyższych godności rektora Uniwersytetu lwowskiego i członka Akademii Umiejętności w Krakowie. Innych kolegów Karola, chlubnie także znanych w nauce, nie wymieniam tutaj, bo ci nie zostawali, jak Małecki, aż do końca życia Ruprechta w przyjaznych z nim stosunkach.
 W berlińskim uniwersytecie było wtedy dwustu Polaków. Z ich grona trzydziestu wyborowych tworzyło ściślejszy związek, podobnie jak Filareci w Wilnie. Celem tego związku było wzajemne nauczanie się i wzajemna pomoc. Wszystkie też kwestje, które Centralizacja Towarzystwa Demokratycznego na emigracji poddawała pod rozprawy ogółu, ażeby tym sposobem propagować w narodzie zasady społecznej reformy na gruncie wolności, braterstwa i równości wszystkich stanów, mające się dokonać w chwili ogłoszenia i wybuchu powstania przeciwko trzem rozbiorowym państwom, były pilnie roztrząsane przez polskie grono studentów berlińskich. Grono to stało się następnie pośredniem ogniwem między wychodztwem a krajem w łańcuchu stosunków, po którym komunikował się wpływ myśli, wyrobionej na tułactwie. Rozprawy były w niem żywe, gorące i nieraz bardzo gruntowne. Brał w nich niemały zawsze udział Ruprecht, który wraz z Janem Reerem Apolinem Hofmeistrem (Litwin) był duszą tego wyborowego grona.
 Dzieje wewnętrzne życia młodzieży polskiej