Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/88

 — Słyszy naszą rozmowę?
 — Na pewno. Czy nie widzisz, że patrzy z trwogą?
 — Tak. Bóg jest sprawiedliwy. Ale gdy Hilario umrze, niejedną tajemnicę zabierze do grobu.
 — Tego się nie obawiam. Mamy dosyć świadków i dowodów. Hilario będzie mógł wydobyć ze siebie najwyżej kilka niezrozumiałych dźwięków. Stan jego będzie się z każdym dniem pogarszać. Zupełnie przytomny, będzie sobie dokładnie zdawać sprawę, że nędzne jego życie się kończy. — No, chodźmy!
 Zawołali klucznika i zawiadomili o ataku, któremu uległ starzec. Wkrótce potem ruina człowieka, który jeszcze przed godziną panował nad wszystkiemi tajemnicami podziemi della Barbara, znalazła się w szpitalu więziennym. Sternau pośpieszył do generała Hernano, aby go poinformować o tem, co zaszło. Kurt zaś ruszył na swój posterunek. — — —

86