Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/66

 — Otoczymy las i zawiadomimy o tem oblężonych przez parlamentarjusza.
 — Do licha! To gra niebezpieczna. Te łotry nie uznają partamentarjuszy. Zakłują naszego wysłannika.
 — Nie obawiam się tego, oczywiście, o ile wysłany człowiek będzie człowiek, który potrafi z tymi ludźmi gadać.
 — Nie zapominajcie, że to nie wojsko regularne, tylko zwykła banda. Żaden z mych oficerów nie odważy się być parlamentarjuszem.
 — Czyżby? W takim razie zgłaszam się i proszę o tę godność.
 — Co? Chcecie pertraktować z guerillami? — zapytał generał zdumiony. — Ależ to pewna śmierć!
 Kurt potrząsnął głową.
 — Wcale nie mam ochoty, aby mnie rozstrzelano lub powieszono. Dajcie mi tylko odpis rozkazu Miramona.
 — Każę zaraz zrobić kopję, poczem odeślę oryginał naczelnemu wodzowi.
 Generał wręczył jednemu z oficerów kartkę Miramona. Kopję sporządzono w jednej chwili, poczem Hernano ciągnął dalej:
 — Sennor Unger, przypuszczacie, że dwa bataljony wystarczą?
 — Ależ z pewnością — odrzekł Kurt. — Wybierzcie dobrych strzelców, dajcie im pochodnie i rakiety, gdyż trzeba będzie oświetlać teren.
 Generał wydał potrzebne rozkazy, poczem zrewidowano koronela. Po rewizji, która nie dała żad-

64