Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/450

—   394   —

sobą, kiedy zaczął nas dolatywać szmer z drugiej strony. Siedziałem tuż obok deski. Usunąłem ją na bok i usłyszałem odgłos ciężkich kroków kilku ludzi, a potem jakiś głos.
 — Tutaj! Tak! Hassanie, bądź gotów do wyjścia! — A po pauzie ten sam głos: — Słuchaj ty, przecież umiesz pisać!
 — Tak — usłyszałem odpowiedź.
 — Czy masz w domu pieniądze?
 — Żądasz pieniędzy! Co wam zrobiłem, że zwabiliście mnie tutaj i związaliście?
 — Zrobiłeś? Nic, wcale nic! Twoją sakiewkę, zegarek, pierścienie i broń już mamy, ale to jeszcze nie dosyć. Jeżeli nie możesz dać nam, czego żądamy, to znajdą cię jutro w wodzie.
 — Allah kerim! Ile żądacie?
 — Jesteś bogaty; pięć tysięcy piastrów nie za wiele dla ciebie.
 — Za dużo, bo nie mam tyle.
 — Ile masz w domu?
 — Trzy tysiące zaledwie.
 — Czy poślą ci je, jeżeli ich zażądasz przez posłańca? Nie okłamuj nas, bo przysięgam, że to twoja ostatnia godzina, jeśli nie dostaniemy pieniędzy!
 — Allah ’1 Allah! Przyślą mi je, jeżeli list napiszę i zapieczętuję go moim sygnetem.
 — Pierścienia ci pożyczę. Rozwiążcie mu ręce, żeby mógł pisać.
 Przez chwilę nie było słychać żadnego szmeru, ani rozmowy. Położyłem się na sienniku i sięgnąłem ręką ku przeciwległej ścianie. Tak cicho, jak tylko było można, odsunąłem i drugą deskę, aż powstała wązka szpara, przez którą mogłem zaglądnąć. Tuż przed nią siedział człowiek, odwrócony do nas plecami. Na głowie nie miał żadnego okrycia, a ubranie jego było potargane, jak gdyby w walce obronnej. Przed nim stało trzech uzbrojonych drabów, jeden z nich w greckiem ubraniu, pra-