Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/253

—   217   —

 Leżał w sardaubie, wyciągnięty na miękkich poduszkach. Nos jego poruszał się w takt, a z roztwartych szeroko ust dobywało się przeciągłe chrapanie.
 — Sir Dawidzie!
 Usłyszał mię natychmiast, zerwał się i dobył noża.
 — Kto tu?! Oh! Ah! All right! To wy, master?
 — Yes! Jak się wam powodzi?
 — Dobrze, znakomicie! Bardzo tu pięknie w Ghadhim!
 — Popatrzcie na mnie, jak ja się pocę! Skwar tam piekielny!
 — Well! Połóżcie się tu i śpijcie!
 — Mamy co innego do roboty. Przedewszystkiem muszę coś przekąsić!
 — Klaśnijcie w ręce, to przyjdzie który.
 — Próbowaliście?
 — Yes! Nie mogłem go jednakże rozumieć. Żądałem porteru, przyniósł mączną polewkę; żądałem sherry przyniósł daktyle. Okropne!
 — Zobaczę, czy mnie się lepiej to uda.
 Klasnąłem, a w tej chwili ukazał się usłużny duch, ten sam, który adze usługiwał. Powiedziałem mu najpierw, że wstąpiłem na miejsce mirzy Selima agi.
 — Panie, powiedz, jak cię mam nazywać!
 — Mnie będziesz nazywał emirem, a ten mirza, to bej. Postaraj się natychmiast o obiad.
 — Co będziesz jadł, emirze?
 — Co masz. Nie zapomnij o świeżej wodzie! Czy to ty jesteś kucharzem?
 — Tak, emirze. Mam nadzieję, że będziesz ze mnie zadowolony.
 — Jak ci aga płacił?
 — Wydawałem, na co było potrzeba, a on płacił mi co drugi dzień.
 — Dobrze, to i my tego będziemy się trzymali. Idź teraz!
 Wkrótce miałem wybór najsmaczniejszych potraw i używek, jakie można było dostać w Bagdadzie, a poczciwy Lindsay zabrał się jeszcze raz do jedzenia.