Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/21

—   13   —

 — Tak, panie.
 — Ile macie namiotów?
 — Nie mamy namiotów.
 To mię uderzyło. Skoro plemię koczownicze opuszcza obóz bez namiotów, to znaczy to zazwyczaj, że jest na wyprawie rozbójniczej lub wojennej. Pytałem dalej:
 — Ilu was jest dzisiaj?
 — Dwustu!
 — A kobiet?
 — Nie mamy ich z sobą.
 — Gdzie wasz obóz?
 — Niedaleko stąd. Jeśli obejdziesz tamten róg lasu, będziesz u nas.
 — Więc zauważyliście tu nasz ogień?
 — Spostrzegliśmy go, a chan wysłał mnie, abym zbadał, co za ludzie się tu znajdują.
 — Dokąd idziecie?
 — Na południe.
 — Do jakiej miejscowości?
 — W okolice Sinny.
 — To jest przecież w Persyi.
 — Tak. Przyjaciele nasi obchodzą tam wielką uroczystość, na którą nas zaprosili.
 To mię znów uderzyło. Ci Bejaci mieli swoje sadyby nad brzegami Kuru-Czai i obok ruin Kizzel-Karaba, a zatem w pobliżu Kifri; to miasto zaś leżało na południowy zachód od naszego dzisiejszego obozowiska, podczas gdy Sinna leżała o dwie trzecie tego oddalenia na południowym wschodzie. Dlaczego Bejaci nie udali się wprost z Kifri do Sinny? Czemu tak daleko kołują?
 — Co robicie tu w górze? — zapytałem więc. — Czemu przedłużyliście sobie drogę w dwójnasób?
 — Bo musielibyśmy iść przez kraj baszy z Sulimami! a on jest naszym nieprzyjacielem.
 — Ależ tutaj jesteście także na jego terytoryum.
 — Tu nas szukać nie będzie. Wie o tem, żeśmy wyruszyli i przypuszcza, że znajdzie nas na południe od swej rezydencyi.